Rozdział 38 + Epilog

To już ostatni rozdział „Twierdzy Szkarłatnego Mroku''. Proszę wszystkich o wyciągnięcie chusteczek i pochowanie noży ( to do ciebie Yaoi Hime). Przypuszczam, że nie wszystkim spodoba się zakończenie, ale było konieczne z powodów, które zrozumiecie w następnym opowiadaniu.

Ive, ja po prostu lubię to robić. Moja codzienność często jest bardzo smutna i dlatego chwile, kiedy piszę i przenoszę się w inny, barwny, pełen przygód świat, są dla mnie odskocznią od szarej rzeczywistości i sprawiają mi ogromną przyjemność.

Kiedy następnego dnia, Kayl, późnym popołudniem wrócił do domu, ledwo zdążył przekroczyć próg salonu, a Ashlan z Yuriko rzucili się w jego kierunku, chwycili za ręce i posadzili między sobą na kanapie. Potraktowany jak marionetka głodny i zmęczony mężczyzna, zacisnął złośliwie usta i popatrzył na nich oburzony. Doskonale wiedział, że płoną z ciekawości i postanowił trochę ich podręczyć.

- No opowiadaj, czego chciał od ciebie cesarz? – rzucił Yuriko kręcąc się niecierpliwie.

- Nie daj się prosić – poparł go książę.

- Zjadłbym coś, poza tym jestem strasznie śpiący. Chyba będziecie musieli poczekać do jutra, na relację z wizyty w pałacu – ziewnął demonstracyjnie Kayl. Nie zdążyć nawet mrugnąć powiekami, jak przed nim pojawił się mały stolik, suto zastawiony jadłem, a pod plecy włożono mu wygodną poduszkę. Yuriko z psotnym uśmiechem na twarzy wepchnął mu do ust sporą kanapkę.

- Teraz możesz mówić, tylko się nie udław – przysunął się bliżej i pogłaskał go po policzku. Został jednak natychmiast odciągnięty na bok, przez niezadowolonego Ashlana.

- Zostaw go w spokoju i daj mu się najeść – książę posadził sobie chłopaka na kolanach, rzucając Kaylowi nieprzyjazne spojrzenie. Ciemnowłosy wojownik odpowiedział mu podobnie, krzywiąc ustaw ironicznym grymasie. Yuriko popatrzył to na jednego, to na drugiego i pokręcił z niedowierzaniem głową.

- Co z wami, dostaliście nagle jakiegoś ataku zazdrości? Odbija wam? Chyba nie macie zamiaru wrócić do początków?

- Chyba taki właśnie mamy zamiar – wymamrotał Kayl przełykając kanapkę. – Jeśli tego jeszcze nie zauważyłeś skarbie, to przyjaźń między mną, a księciem już się skończyła. Nie mam takiego miękkiego serduszka jak ty i nie potrafię mu wybaczyć tego co zrobił.

- Proszę, nawet tak nie żartuj! Tylko mi nie mów, że zaczniecie z powrotem te głupie walki samców?

- Słońce, prawdopodobnie, będziesz musiał w końcu wybrać między nami. Myślałem, że jestem w stanie jakoś go tolerować i z początku nawet się ucieszyłem, że będzie z nami, ale to nieprawda. Te długie miesiące, kiedy samotnie walczyłem o twoje życie i zdrowie,  zupełnie zmieniły moje uczucia w stosunku do niego. Zastanów się, którego z nas naprawdę kochasz, a drugiemu pozwól odejść i ułożyć sobie życie na nowo. Za każdym razem, kiedy on cię dotyka mam ochotę drania zabić. Prędzej, czy później stracę nad sobą panowanie i rzucę się na niego. Wiem, że on czuje to samo w stosunku do mnie. Przykro mi, że stawiam cię przed takim dylematem w twoim stanie, ale to konieczne dla spokoju nas wszystkich.

-Kayl, jak ty sobie to wyobrażasz? Co będzie z dziećmi? Należą do was obydwu – odparł chłopak, patrząc na niego żałośnie pełnymi bólu oczyma.

- Nie wiem, nie zastanawiałem się nad tym. Nie mam pojęcia, jak przeżyłbym choćby jeden dzień bez ciebie. Kocham cię ponad wszystko, ale jego obecności nie zniosę. Wybacz skarbie.

- Ashlan, powiedz coś, wybij mu z głowy ten niemądry pomysł! – zwrócił się do milczącego księcia zrozpaczony rozwojem sytuacji Yuriko.

- Co mogę zrobić? Uważam, że on ma rację. Widzę, jak na mnie patrzy odkąd wróciłem. Płomień zazdrości i nienawiści w jego oczach, z dnia na dzień jest coraz większy. Nic na to nie poradzę. Zasłużyłem na jego gniew i pogardę, ale kocham cię równie mocno jak on i jeśli to mnie odtrącisz, nie sądzę, abym umiał sobie jeszcze ułożyć życie z kimś innym. Lubiłem Kayla, może nawet więcej niż lubiłem, ale to ty jesteś tą osobą, dla której zapłonęło moje serce. Wiesz dobrze, że z natury nie jestem zbyt skłonny do gorących uczuć. Ty jesteś moją jedyną szansą na miłość. Te miesiące bez ciebie były straszne. Jakby ktoś wrzucił mnie do lodowatego oceanu, który zamroził we mnie wszelkie emocje. Przestałem czuć cokolwiek, nawet głód i pragnienie. Maleńki wiem, że to do czego cię zmuszamy jest okrutne, ale lepiej będzie jeśli nie będziemy tego dłużej ciągnąć. Damy ci tyle czasu ile potrzebujesz, ale proszę nie odwlekaj decyzji zbyt długo – obaj mężczyźni wstali jak na komendę i zostawili chłopaka samego, pogrążonego w smutnych myślach. Yuriko zupełnie zapomniał, po co tu się zebrali. Sprawy pałacu, cesarz kompletnie wyleciały mu z głowy. Nie miał pojęcia co teraz zrobi. Chciał ich obydwu, nie potrafił między nimi wybrać. Kochał tych upartych, dumnych mężczyzn z całego gorącego, małego, drżącego serca. Położył trzęsące się dłonie na swoim wydatnym brzuchu.

- Tatusiowie się pokłócili i nie chcą dłużej być razem! Co my teraz zrobimy moje maleństwa? – mówił cicho głaszcząc delikatnie napiętą skórę i wybuchną głośnym, niepohamowanym płaczem.

…………………………………………………………………………

Od rana trwały przygotowania do wizyty cesarza z małżonką. Zamek został wypucowany od piwnicy po dach przez pedantyczną Lirael. Wszystko wokół lśniło czystością i pachniało świeżymi ziołami. Zastosowano najwyższe środki bezpieczeństwa, jakie przyszły im do głowy. Wszyscy byli świadomi, że cesarz z pewnością nie przybywa bez ważnego powodu. Niestety, kiedy Kayl podczas wizyty w pałacu spytał o to, władca niczego mu nie wyjaśnił. Stwierdził tylko, że najwyższy czas się pogodzić, skoro w drodze są już wnuki. To ma być towarzyskie spotkanie, a formalne sprawy omówili by potem ich prawnicy. O wyznaczonej godzinie czekali niecierpliwie w salonie na przybycie znamienitych gości. Yuriko miał siedzieć na fotelu i nie ruszać się stamtąd pod żadnym pozorem. Przez cały czas miał mu towarzyszyć jeden z mężczyzn. Portal się otwarł i wyszedł z niego uśmiechający się chłodno cesarz razem z bladą, wyglądającą na chorą, żoną.

- To dobrze, że wszyscy już są – skinął im łaskawie głową na powitanie  – myślę, że przystąpimy od razu de sedna sprawy. Było między nami wiele nieporozumień, ale skoro mam zostać dziadkiem – tu nieznacznie się skrzywił - to najwyższy czas zakopać już topór wojenny – zaczął swoją przemowę mężczyzna, bacznie rozglądając się dookoła i gromiąc wzrokiem przestraszoną z jakiegoś powodu małżonkę.

Tymczasem Kayl, zaniepokojony dziwnym zachowaniem kobiety, zaczął bacznie przyglądać się rozprawiającemu władcy, powoli zbliżającemu się do Yuriko. Podniósł się i podał mu kieliszek słodkiego wina. Niespodziewanie coś błysnęło na nadgarstku Lorena. Wojownik zaciekawiony rzucił okiem. – „ Bransoletka? Od kiedy ten nadęty dupek nosi taką biżuterię’’ – wyciągnął rękę, aby dotknąć błyskotki. W tym momencie został niespodziewanie zaatakowany przez władcę Sheridanu, który wystraszył się, że jego okrutny podstęp został odkryty przez wojownika. Wysunął cieniutkie ostrze sztyleciku i wbił je w dłoń nachylającego się w jego stronę mężczyzny. Ten zareagował odruchowo. Chwycił cesarza za rękę i skręcił ją tak, że ukryta sprytnie broń skaleczyło także jego. Przerażony Loren wyszarpnął się z jego uchwytu i przewrócił się na ziemię, chwytając się za gardło.

- Ty cholerny idioto, zabiłeś nas obu! To było przeznaczone dla tego ohydnego znajdy i jego bachorów, nie dla ciebie.

Kayl poczuł, że robi się mu słabo. Ciemne płatki zaczęły mu latać przed oczyma. Osunął się na pobliską otomanę chwytając się za serce. Przerażony Yuriko widząc co się dzieje, rzucił się w kierunku wojownika i uklęknął u jego stóp. Zaczął potrząsać nim, próbując przywrócić go do przytomności. Zdezorientowny  Ashlan wezwał na pomoc Lirael, która od razu udała się na poszukiwanie lekarza. Kayl z trudem otworzył szkarłatne oczy i spojrzał na pobladłą, zalaną łzami buzię Yuriko z ogromną czułością.

- Skarbie, nie płacz, tak będzie dla wszystkich lepiej. Nie będziesz musiał wybierać między nami. Los zadecydował za ciebie. Teraz będziecie bezpieczni -  ty i nasze dzieci. Opowiedz im o mnie jak dorosną. Tak mi zimno, robi się coraz ciemniej. Weź mnie za rękę – wyszeptał  cicho mężczyzna sinymi wargami. Yuriko ujął jego lodowatą dłoń, próbując ją ogrzać własnym oddechem. Ashlan uklęknął z drugiej strony i pochwycił lewą rękę konającego kochanka.

- Nie bój się, zaopiekuję się nim. Kiedyś wszyscy się spotkamy, a do tego czasu czuwaj nad nami – zaszlochał rozpaczliwie książę – nigdy nie chciałem twojej śmierci. To moja wina, nigdy nie powinienem był tu przyjeżdżać. Ściągnąłem na was mojego szalonego ojca.

Kiedy po kwadransie przybył lekarz, nie miał już nic do roboty. Klątwa wyryta na ostrzy sztyletu była wyjątkowo skuteczna i nie można było jej odwrócić. Obaj mężczyźni zmarli w ciągu kilku minut, zanim zdążyła nadejść jakakolwiek pomoc. Po chwili przybyli też medycy z pałacu, wezwani przez załamaną cesarzową. Mogli tylko potwierdzić diagnozę miejscowego medyka. Natychmiast zajęli się nieprzytomnym Yuriko. Chłopiec został przeniesiony do sypialni, a zdesperowany Ashlan trwał przy jego łóżku, nie wypuszczając jego dłoni ze swoich. Lekarze zbadali chłopaka, pokiwali poważnie głowami i zwrócili się do księcia.

- Wasza wysokość, wszystko jest w porządku. Dziecko jest zdrowe i ma się dobrze. Twój towarzysz też wkrótce przyjdzie do siebie. Na razie jest w szoku, ale to minie. Potem będzie wymagał troskliwej opieki. Proszę się nie martwić.

- Jak to dziecko – odezwał się zaskoczony doktor Kim – było ich dwoje, jestem pewien.

- Musiał się pan pomylić. To się często zdarza w pierwszej fazie stanu błogosławionego – odezwał się jeden z pałacowych lekarzy.

- Niemożliwe, badałem Yuriko wielokrotnie i za każdym razem widziałem dwójkę maluchów -  kręcił głową domowy medyk.

- Czasami zdarza się, że jeden bliźniak wchłonie drugiego, zwłaszcza na początku. Chłopak był przez długi czas pod wpływem silnego stresu, więc wszystko mogło się zdarzyć. Tym bardziej,  że to magiczna ciąża – stwierdził najstarszy z lekarzy.

……………………………………………………………………

Epilog

Gdzieś po drugiej stronie galaktyki. Cesarstwo Infernatu.

W wysokich górach, na stromej, niedostępnej skale stał okazały, kamienny dwór. Otaczał go niewielki, skromny ogród. Mizerne rośliny niepewnie pięły się w górę. Tutaj, w niesprzyjających warunkach przetrwały tylko te najsilniejsze. Widać było, że ktoś bardzo o nie dbał. Był wczesny ranek, jasne promienie słońca wpadały nieśmiało, do pogrążonej w ciszy sypialni, przez duże, pozbawione firanek okna. Leżąca na ogromnym, przykrytym skórami zwierząt  łożu kobieta, otworzyła szkarłatne, o pionowych źrenicach oczy . Skrzywiła się nieznacznie z bólu. Od kilku dni w brzuchu miała prawdziwą rewolucję. Nie tylko odczuwała dziwne skurcze, ale nabrzmiał zupełnie, jakby była w ciąży. Gdyby nie medycy, którzy zapewniali ją po ostatnim poronieniu, że nigdy nie będzie już matką, byłaby przekonana, że jest brzemienna. Zaczęła nawet odczuwać lekkie poranne mdłości. Leżący obok mąż chrapał w najlepsze. – „Mężczyźni, jakie gruboskórne z nich istoty. Ja tu cierpię, a ten śpi jak niemowlę. Tak bym chciała mieć córeczkę. W tym domu jest już zbyt wielu mężczyzn. Trzech synów i mąż to chyba, aż nadto na jedną kobietę. Może ci medycy się pomylili i jednak jestem w stanie błogosławionym’’ – mimo trapiących ją dolegliwości, zeskoczyła żwawo łóżka i pobiegła do łazienki.  – „Jutro pojadę do stolicy i pójdę do najlepszego lekarza. Przekonamy się czy mam rację. Niepokoi mnie tylko, ten straszny sen, który nawiedza mnie co noc od paru dni. Może jakiś mag będzie umiał mi pomóc i wytłumaczy mi, o co w nim chodzi. Czuję, że to coś bardzo ważnego.’’ – po podjęciu tych ważnych decyzji od razu poprawił się jej humor. Zawsze marzyła o jasnowłosej dziewczynce, a urodziła trzech dorodnych, teraz już prawie dorosłych synów, kropka w kropkę podobnych do ojca. Jeśli bogini pozwoli, jej pragnienie się spełni i niedługo będzie trzymała w ramionach swój mały skarb.

Niestety bogowie są dość przewrotni i nie zawsze spełniają nasze prośby, tak jakbyśmy tego chcieli. Pogrążona w marzeniach, ciemnowłosa kobieta zupełnie o tym zapomniała. Ale to już zupełnie inna historia………..

……………………………………………………………………

 Dziękuję wszystkim czytelnikom, którzy wytrwali do tego rozdziału. Wasze komentarze przez długi czas ogrzewały moje serce i zachęcały mnie do pisania. Mam nadzieję, że opisana historia się wam podobała.

Czy ktoś z was zauważył drugi tytuł opowiadania „ Kroniki czarnych gwiazd’’? Już wkrótce następna część Kronik. Nie wymyśliłam jeszcze tytułu, ale bohater jak się zapewne domyśliliście, już jest w drodze.